Mijn week in een township

Deze week m’n eigen project verlaten voor n week in een township genaamd phillipi. Alhoewel mijn eigen project ook in een township ligt is het in dit township een stukje erger. Mensen zijn armer en hebben geen huizen van bakstenen maar van golfplaten en hout. Zonder stromend water of wc (ze gebruiken een openbare) en zonder electiciteit in de meeste huizen. Vrijdag was mijn laatste dag erg verdrietig. In zo’n korte tijd toch best gehecht geraakt aan de kindjes. Je weet dat zij ergens in zo’n hutje wonen dus je hebt best met ze te doen. Je ziet ook hoe slecht ze eigenlijk verzorgd worden. Een kindje kwam met n blauw oog. N andere met m navelbreuk. Weer n andere kwam ziek naar de school. Weer m andere heeft veel geweld gezien. Ze maakte de hele tijd een pistool met dr vingers en deed mitellieur geluiden na en zei fuck of. Ja dan weet je genoeg. En dan huilt je hart. Je denkt echt : ben blij dat ik mn toekomstige kindjes in nederand kan laten opgroeien. Stukken beter geregeld. Daar worden kindjes geknuffeld als ze verdrietig zijn en niet alleen gezegd houd op. Maar je krijgt ook respect voor de ouders omdat zij hun kinderen opvoeden in zo situatie wat ook echt niet makkelijk zal zijn. Je moet eigenlijk denken aan continu camperen: wat voor weer t ook is. In slechte en onveilige omgeving, en ook nog ns heeeel erg vies. En in een hutje dat niet waterdicht is als t hard regent. Het maakt me verdrietig weg te gaan omdat ik wel echt t idee had dat ik iets kon doen. We hebben ze ook ene donatie gedaan: 7 handsanitersers en 7 pakken met 72 babywipes ( die gebruiken ze iedere dag) daar waren ze zo blij mee. We werden geknuffeld. En er werd gezegd nu hoeven we n maand lang niks meer te kopen! en omdat we er n week waren mochten we onze handdruk plaatsen op de muur. Mooi. Voor altijd geraakt door dit project. Mooi zo’n initiatief maar lang niet voldoende om een echte goeie verandering te weeg te kunnen brengen voor de mensen in de townships. Moeilijk om te beseffen dat jij zoveel geluk hebt gehad dat je in nederland geboren bent met alle luxes. Ik ben het project expres aangegaan om te kunnen zien hoe t is. Ik wilde weten hoe de allerarmste omgaan. Hoe het dagelijkse leven er aan toe ging. En ik moet zeggen ik heb er respect voor. Tuurlijk zijn dit de goeie verhalen en zijn er ook slechte zoals t blauwe oog van t kind en n kind met een miterlieur. En dat breekt dan ook echt je hart. En dan heb ik ze maar goed vastgepakt en flink geknuffeld. Om hun kleine wereld voor m week lang met liefde in te kleuren